Het Onze Vader van Walter Steininger

Het Onze Vader van Walter Steininger

Wilfried Morre

Op 18 September 2011 werd de jaarlijkse herdenkingsplechtigheid op 't Mo­lentje kleur bijgezet door de aanwezigheid van Canadees Bernard Steinin­ger uit Vancouver, nazaat van Duitse emigranten. Hij was naar Moerkerke gekomen om met eigen ogen te zien waar zijn vader, Algonquin infanterist Walter Steininger, 67 jaar geleden had gevochten en op bijna mirakuleuze wijze aan de dood was ontkomen. Dit is het verhaal.

Een Barmhartige Samaritaan van de Wehrmacht

Nadat zij in de late avond van 13 september 1944 het Leopoldkanaal in bootjes waren overgestoken en hun posities hadden ingenomen op en nabij 't Molentje, waren de Algonquins van de B, C, en D compagnies in de velden en akkers verwikkeld geraakt in verwoede gevechten met de onverwacht sterke Duitse tegenstanders. Niet enkel met zware artillerie, machinegeweren, mortieren en handwapens werd de hele nacht strijd gevoerd, maar zelfs bij lijf-aan-lijf gevechten met het blanke wapen in de woningen en gebouwen van 't Molentje verloren jonge mensen het leven.

Toen in de vroege morgen van 14 september Duitse versterkingen arriveerden vanuit Lapscheure werd de toestand voor de Canadese bevrijders steeds hachelijker. Walter Steininger die vlakbij twee metgezellen had zien sneuvelen, werd even later zelf getroffen in de borst en in de maagstreek en lag zieltogend op de grond. Hij voelde het leven uit zich wegvloeien en bereidde zich voor op de ontmoeting met zijn Schepper door luidop het Onze Vader te bidden. Hij bad het zoals zijn vader het hem als kind had geleerd in het Duits: ”Vater unser der Du bist im Himmel....”.

Toen zag hij een Duitse soldaat, Schmeisser in de hand, op zich afkomen en was overtuigd: "Die komt mij uit mijn lijden verlossen, nu is het afgelopen met mij."

De Duitser bleef evenwel bij hem staan, zei iets zoals ”... zuruck" en ging weg. Korte tijd later, hoelang kon Walter zich niet herinneren, kwam hij terug, ditmaal in het gezelschap van een Canadees met een draagberrie waarop ze hem met hun beiden legden.

Van wat er verder gebeurde, wist Steininger helemaal niets meer. Vier dagen later werd hij wakker in een hospitaal, hoogstwaarschijnlijk in Brugge. Naderhand werd hij overgebracht naar een ziekenhuis in Groot - Brittannie voor verdere behandeling en revalidatie. Laat in het voorjaar van 1945 was hij terug thuis in Canada.

L ang na de oorlog kwam Walter Steininger een paar maal naar Nederland, samen met andere veteranen. Tegenover verslaggevers van een Arnhemse krant verklaarde hij tijdens zo'n bezoek dat zijn gedachten vaak terug gingen naar die ene Duitse soldaat: " Ik heb mijn leven aan hem te danken. Hij heeft geprobeerd mij in veiligheid te brengen. Ik zie hem nog zo voor me, vlak voordat ik bewusteloos raakte. Maar verder weet ik niets van hem. Ik wil hem dolgraag nog een keer terugzien. Dan kunnen we samen een pintje drinken."

Had Walter Steininger weet gehad van de jaarlijkse plechtigheid op 't Molentje, dan hadden vier paarden hem niet kunnen weghouden van Moerkerke. "Hij moet al die jaren hebben gedacht dat de Algonquins hier al lang waren vergeten, vooral omdat ze de veldslag hadden verloren. Jam­mer, echt jammer" zucht zoon Bernie.

Vriendschap tot voorbij het graf

Maar het uniek verhaal van zijn vader op het slagveld van 't Molentje was niet de enige reden van Bernie Steininger's bezoek. Ook aan zijn voornaam gaat een bijzondere geschiedenis vooraf.

Toen Walter Steininger op 11 juni 1943 met 4.500 andere Canadese soldaten wegvoer uit de haven van Halifax met bestemming Engeland stond hij aan dek, samen met zijn beste vriend Bernard Morgan, infanterist bij het Lake Superior Regiment, naar de langzaam verdwijnende Canadese kustlijn te staren.

"Ik kom niet terug Walter, ik zal mijn land nooit meer weerzien" zei Ber­nard stilletjes.

Hoezeer Walter Steininger ook probeerde zijn vriend op minder zwartgallige gedachten te brengen, Bernard bleef er bij dat zijn voorgevoel zou uitkomen.

"Wel Bernie" trachtte Walter hem uiteindelijk te troosten, " jij bent mijn beste vriend, als jou iets overkomt en ik kan na de oorlog een gezin stichten, dan zal ik mijn eerste zoon Bernard noemen."

Op 12 september 1944 sneuvelde Bernard Morgan in Sint-Andries, nabij "De Phare" (informatie vanwege historicus en medelid Jacques De Vos). Hij was 19 en ligt begraven op het Canadees Militair Kerkhof in Adegem. Walter Steininger hield woord en gaf zijn oudste zoon de naam Bernard. Op zijn sterfbed vroeg hij hem om ooit het graf van zijn boezemvriend te gaan groeten en er een beetje van zijn asse te begraven.

Het was een eenvoudig, maar heel ontroerend ogenblik toen Bernie Steininger op vrijdag 16 September 2011 de laatste wens van zijn vader vervulde op een zonovergoten Adegemse begraafplaats. Het voelde aan alsof twee vrienden na 67 jaar weer verenigd waren. "We'll meet again, don't know where, don't know when     "

Een tweede hoogtepunt van zijn bezoek beleefde Bernie uiteraard op zondag 18 September toen burgemeester Dirk Bisschop hem in zijn toespraak wel-

kom heette en hij even la­ter onder handgeklap van autoriteiten en publiek zijn bloemstuk neerlegde bij de gedenksteen van het Al­gonquin Regiment, op amper enkele honderden me­ters van het slagveld waar zijn vader het Vater unser had gebeden.

.... Het was een heel trotse en diep tevreden Bernie Steininger die een week la­ter met vrouwtje Vivien naar het verre Vancouver terugkeerde: zending volbracht.