In memoriam Bieke Hillewaert. (1961-2023)

In memoriam Bieke Hillewaert. (1961-2023)

Jan Tilleman

Net als ikzelf, is Bieke geboren onder het gesternte TWEELINGEN. Interesse in archeologie, oude sites, en culturen uit lang vervlogen tijden hadden wij alvast ook gemeen. Wij leerden elkaar reeds kennen in onze latere jeugdjaren toen Bieke ijverig aan het speuren was op Oostkerkse bodem. Om haar licentiaatsopleiding af te ronden, werkte Bieke aan een thesis die handelde over middeleeuwse bewoningssporen op het grondgebied van Oostkerke.

Tijdens haar prospecties had ze een uitvalsbasis bij René De Keyser, in die tijd voorzitter van de Heemkundige Kring St. Guthago en woonachtig onder de kerktoren van Oostkerke. René was toen reeds wetende van het feit dat ik op de boerderij in Hoeke ook al een en ander uit vroegere tijden gevonden had en dus bracht hij Bieke daarvan op de hoogte.

Onder deze impuls kwam ze eens langs om te “Kurieuze neuzen”. Versteld was ze! Ja, van de diverse munten, loden gewichtjes, potscherven en vooral het ivoren beeldje dat ik op 13 jarige leeftijd gevonden had bij het uitdiepen van de mestput. Ik had het weten vast te hechten op een zeer sierlijk van tentakels voorziene silex steen die ik een paar jaar na het beeldje gevonden had op het veld. Een mooi kunstwerk vond ik dat, maar Bieke was een andere mening toe gedaan; “Verkrachting van een archeo-logisch object” noemde zij dat. Ik heb ietsje later het beeldje en de stenen voet deskundig van elkaar weten te scheiden Het beeldje was een stuk van een scheidelprieme: om de hoofdharen te scheiden (what’s in a name) en we kwamen verder goed overeen hoor, Bieke en ik. Het beeldje was trouwens te zien op de tentoonstelling over de verdwenen Zwinhavens in 2021 en staat afgebeeld op p. 70 van de bijhorende publicatie.

Toen ik in 1987 door de vondst, op het veld, van twee aan elkaar passende potscherven van een steengoed kan, vol nieuwsgierigheid aan het opgraven ging, ontdekte ik een van normale bodem afwijkende ondergrond met humusrijke vulling en veel potscherven. Hoogste tijd om Bieke terug naar Hoeke te wenken, vond ik. En zo geschiedde. Met een snelcursus archeologische opleiding wijdde ze mij in in een heel andere wereld dan dat van het boeren op het land. Wat betreft de herkomst van het rijk gevarieerd importkeramiek dat in Hoeke voorkomt, wist Bieke trouwens als geen ander duiding te geven.

Een laatste maal zag ik Bieke in haar nopjes toen ze in 2021 nogmaals neerstreek op “Ten Houcke Boven” bij de gelegenheid van archeologisch onderzoek naar de Zwingeul en havenstructuur, uitgevoerd door een team archeologen van de Faculteit Archeologie – U.Gent. Het stemt mij vredig dat ze de indrukwekkende resultaten bij leven nog gezien heeft. 

De mens wikt, God beschikt. De wetenschap (het weten) dat er naast het gewone aardse ook iets ongewoon boven aards is, dat hadden we ook gemeen. Als ik voortaan nog eens een oppervlaktevondst pleeg, dan weet ik dat je over mijn schouder heen,.. mee kijkt hé… Bieke… Tot ziens!